انسولین چیست؟

انسولین هورمونی است که به گلوکز موجود در خون اجازه ورود به سلول‌ها را می‌دهد و انرژی لازم برای عملکرد آنها را فراهم می‌کند. فقدان انسولین موثر نقش کلیدی در ایجاد دیابت دارد. هورمون‌ها پیام‌رسان‌های شیمیایی هستند که به سلول‌ها یا بافت‌های خاصی دستور می‌دهند تا به روش خاصی عمل کنند که از عملکرد خاصی در بدن پشتیبانی می‌کند. انسولین برای زنده ماندن ضروری است. در این مقاله، به نحوه تولید انسولین توسط بدن و اینکه چه اتفاقی می‌افتد وقتی انسولین کافی در گردش نیست، و همچنین انواع مختلفی که فرد می‌تواند برای مکمل انسولین استفاده کند، می‌پردازیم.

انسولین چیست؟

انسولین یک پیام رسان شیمیایی است که به سلول ها اجازه می دهد گلوکز، یک قند، را از خون جذب کنند. پانکراس عضوی در پشت معده است که منبع اصلی انسولین در بدن است. مجموعه‌ای از سلول‌ها در پانکراس به نام جزایر این هورمون را تولید می‌کنند و مقدار آن را بر اساس سطح گلوکز خون در بدن تعیین می‌کنند. هر چه سطح گلوکز بالاتر باشد، انسولین بیشتری تولید می شود تا سطح قند خون را متعادل کند. انسولین همچنین به تجزیه چربی ها یا پروتئین ها برای تامین انرژی کمک می کند. تعادل ظریف انسولین قند خون و بسیاری از فرآیندهای بدن را تنظیم می کند. اگر سطح انسولین خیلی کم یا زیاد باشد، قند خون بیش از حد بالا یا پایین می تواند شروع به ایجاد علائم کند. اگر وضعیت قند خون پایین یا بالا ادامه یابد، ممکن است مشکلات سلامتی جدی ایجاد شود.

مشکلات انسولین

در برخی از افراد، سیستم ایمنی به جزایر حمله می کند و آنها تولید انسولین را متوقف می کنند یا به اندازه کافی تولید نمی کنند. هنگامی که این اتفاق می افتد، گلوکز خون در خون باقی می ماند و سلول ها نمی توانند آنها را جذب کنند تا قندها را به انرژی تبدیل کنند. این شروع دیابت نوع 1 است و فرد مبتلا به این نسخه از دیابت برای زنده ماندن به تزریق منظم انسولین نیاز دارد. در برخی از افراد، به ویژه افرادی که اضافه وزن، چاق یا غیر فعال دارند، انسولین در انتقال گلوکز به داخل سلول ها موثر نیست و قادر به انجام اعمال خود نیست. ناتوانی انسولین در اعمال اثر خود بر بافت ها مقاومت به انسولین نامیده می شود. دیابت نوع 2 زمانی ایجاد می شود که جزایر نتوانند انسولین کافی برای غلبه بر مقاومت به انسولین تولید کنند. از اوایل قرن بیستم، پزشکان توانسته‌اند انسولین را جدا کرده و آن را به شکل تزریقی برای مکمل هورمون برای افرادی که خود قادر به تولید آن نیستند یا مقاومت به انسولین افزایش داده‌اند، ارائه کنند.

انواع انسولین

یک فرد می تواند انواع مختلفی از انسولین را بر اساس مدت زمانی که نیاز دارد تا اثرات هورمون مکمل ادامه یابد، مصرف کند. مردم این انواع را بر اساس چندین عامل مختلف دسته بندی می کنند:

• سرعت شروع، یا اینکه فردی که انسولین مصرف می کند با چه سرعتی می تواند انتظار شروع اثرات را داشته باشد.
• اوج یا سرعتی که انسولین در آن به بیشترین تأثیر خود می رسد
• مدت، یا زمانی که طول می کشد تا انسولین از بین برود
• غلظت، که در ایالات متحده 100 واحد در میلی لیتر است.
• مسیر زایمان، یا اینکه آیا انسولین نیاز به تزریق زیر پوستی، به داخل ورید یا از طریق استنشاق به ریه دارد.
• افراد اغلب انسولین را به بافت زیر جلدی یا بافت چربی نزدیک سطح پوست می رسانند.

سه گروه اصلی انسولین موجود است.

انسولین سریع الاثر

بدن این نوع را به سرعت از بافت زیر جلدی به جریان خون جذب می کند. افراد از انسولین سریع الاثر برای اصلاح هیپرگلیسمی یا قند خون بالا و همچنین کنترل افزایش قند خون بعد از غذا خوردن استفاده می کنند. این نوع شامل:

آنالوگ های انسولین سریع الاثر: بین 5 تا 15 دقیقه طول می کشد تا اثر داشته باشند. با این حال، اندازه دوز بر طول مدت اثر تأثیر می گذارد. فرض اینکه آنالوگ های انسولین سریع الاثر به مدت 4 ساعت دوام داشته باشند یک قانون کلی بی خطر است. مثال: آسپارت ، لیسپرو. انسولین معمولی انسانی: شروع انسولین معمولی انسانی بین 30 دقیقه تا یک ساعت است و اثرات آن بر قند خون حدود 8 ساعت طول می کشد. دوز بزرگتر شروع را تسریع می کند اما اوج اثر انسولین معمولی انسانی را نیز به تاخیر می اندازد.

انسولین با اثر متوسط

این نوع با سرعت کمتری وارد جریان خون می شود اما اثر طولانی تری دارد. در کنترل قند خون در طول شب و همچنین بین وعده های غذایی بسیار موثر است.

منبع: Medicalnewstoday.com

ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال